O zakończonej rundzie i planach na nową rozmawiamy z grającym trenerem Polan Muszkietera Pierzchnica Łukaszem Kwaśniewskim.
Żółto—Zieloni: - Czy długo zastanawiałeś się nad propozycją pracy w naszym Klubie?
Łukasz Kwaśniewski: Decyzję podjąłem niemal bez wahania, choć robiąc uprawnienia trenerskie, sądziłem że najpierw popracuję gdzieś z młodszymi zawodnikami.
Co cię zaskoczyło na A-klasowych boiskach?
Zdecydowanie więcej było pozytywnych zaskoczeń w nowej dla mnie lidze. Spodziewałem się gorszych płyt, a tymczasem zdecydowana większość nie przypomina “kartoflisk”, co było kiedyś syn-onimem boisk w tej klasie rozgrywkowej. Kolejna niespodzianka to wysiłek jaki trzeba włożyć w każde spotkanie. Tu trzeba naprawdę włożyć sporo zdrowia w każdy mecz.
Czy łatwo jest Ci łączyć grę z prowadzeniem drużyny?
Z boku zdecydowanie więcej widać i trener, który obserwuje mecz z ławki ma więcej czasu na analizę tego co się dzieje na boisku. Proszę chłopaków, by zwracali mi uwagę na swoje spostrzeżenia, bo w ferworze walki mogę przeoczyć pewne ważne sy-tuacje, w których trzeba zareagować. Dzięki temu, że mam bardzo fajny i mądry zespół, udaje mi się łączyć dwie funkcje i myślę, iż funkcjonuje to na zdrowych zasadach.
Zrobiłeś wstęp do naszego kolejnego pytania o atmosferę w drużynie…
Wiadomo, że dobre wyniki najlepiej ją budują i nie mogę jej ocenić inaczej niż dobra, a nawet bardzo dobra. Oczywiście, ci którzy mniej grają mogą się denerwować, ale wiedzą, że są potrzebni drużynie i nie ma z tego powodu jakiegoś wielkiego problemu. Każdy z kadry złapał poza ligą trochę minut w Pucharze Polski, choćby z tego powodu warto było potraktować poważniej te rozgrywki. Staram się stosować niewielką rotację oraz wykorzystywać przysługującą nam ilość zmian, by jak najwięcej chłopaków miało regularny kontakt z grą o stawkę. Najbardziej stabilizującym drużynę jest ten najbardziej poukładany, Paweł Minda, który ma posłuch w szatni i na boisku. Bardzo pomaga mi również “Wojtas” (Marcin Wojtasiński—przyp. DK), który może nie grał zbyt wiele w tej rundzie, ale bez zważania na to, angażuje się i służy pomocą i radą młodszym graczom. Oczywiście nieoceniona jest też pomoc innych doświadczonych chłopaków: Karola Cielibały, Jakuba Majewskiego i Łukasza Kmiecika, którzy dbają o mobilizację w szatni i podczas meczów. Bardzo dobrze, że również młodsi zawodnicy potrafią się odezwać, takie przebojowe charaktery przydają się na boisku i oczywiście w życiu.
Sporo powiedziałeś już o chłopakach, ale jak oceniasz ich podejście do gry i treningów, na tle choćby znanych Ci klubów, w których miałeś okazję występować?
Zaangażowanie członków naszego zespołu jest na wysokim poziomie. Świadczy o tym dobitnie frekwencja na treningach. Rzadko trenowało nas mniej niż dziesięciu, średnio na zajęciach miałem 15, 16 ludzi, co będzie zbliżoną liczbą do tego z czym miałem do czynienia w moich wcześniejszych klubach. Należy jednak pamiętać, że na wyższym szczeblu zawodnicy funkcjonują na zupełnie innych warunkach finansowych.
Gra którego z naszych zawodników jest dla Ciebie największym zaskoczeniem ?
Zdecydowanie najbardziej na plus wypada Stasiu Dziedzic, który bez kompleksów poczyna sobie na boisku i przebojem wszedł do pierwszego składu. Duży potencjał zasygnalizow-ali także znani już z poprzednich rozgrywek: Marcin Pietrzyk, Piotrek Pietrzyk i Mateusz Frąk. Cała trójka ma duże możliwości i takież szanse na wyrośnięcie na bardzo wartościowych zawodników.
Klub musi się rozwijać organizacyjnie, by sprostać rosnącej formie sportowej. Masz jakieś oczekiwania?
Mamy dobrych, młodych bramkarzy w seniorach, poza nimi jest fajnym chłopak w trampkarzach. Myślę, że niezłym pomysłem byłoby nawiązanie współpracy z trenerem o tej specjal-ności. Oczywiście decydujący głos mają tu działacze. Podobnie jest z zapewnieniem odnowy. Zwłaszcza po ciężkich meczach przydałby się basen. Wiem, że do Klubu zgłosił się miejscowy chłopak, który zajmuje się masażem sportowym i fizjoterapią. Gdyby zechciał nam pomóc, mielibyśmy doskonałe warunki do podnoszenia swoich umiejętności i pozio-mu gry tego zespołu. Generalnie z zastanych obiektów jestem bardzo zadowolony, bo jest gdzie potrenować wieczorem, a dzięki uprzejmości dyrekcji szkoły możemy także kor-zystać z sali gimnastycznej i siłowni. Także stan płyty, na której rozgrywamy mecze uległ sporej poprawie.
Czy jest już gotowy plan przygotowań do rundy rewanżowej?
Zaczynamy 21 stycznia. Liga prawdopodobnie ruszy w ostatni weekend marca, więc będziemy mieć znacznie więcej czasu niż ostatniej zimy. Zagramy 3 lub 4 sparingi z mocnymi rywalami: Wierna Małogoszcz, Nowiny czy Spartakus Daleszyce oraz kilka z niżej notowanymi, m. in. Zenit Chmielnik, Klonówka Masłów. Część spotkań kontrolnych rozegramy na sztucznej trawie, od marca chcielibyśmy grać już na nawierzchni naturalnej. Najpierw czeka nas sporo biegania, czyli przede wszystkim Orlik i hala, by stworzyć sobie podstawy do pracy nad pozostałymi elementami.
Czy uważasz, że temu zespołowi potrzebne są wzmocnienia?
Kadra jest dosyć szeroka, ale dobrze byłoby jeszcze wzmocnić rywalizację. Będziemy się przyglądać zawodnikom zainteresowanym grą u nas, ale pierwszeństwo mają wychowankowie. Liczę m. in. na powrót Bartka Ramiączka, który w tym tygodniu wznowił z nami treningi. Nie wiem, co z Hubertem Lipą, który ma problem z kolanem, a w pełnym zdrowiu byłby także sporym wzmocnieniem. Dla nich droga do zespołu będzie zawsze otwarta, bo poza wysokimi umiejętnościami, są to ludzie stąd, stanowiący o tożsamości Polan.